Likacin uputstvo za upotrebu
+:-----------------------------------:+:----------------------------------------------------:+
| SAŽETAK KARAKTERISTIKA LIJEKA |
+--------------------------------------------------------------------------------------------+
| Likacin®, rastvor za injekciju/infuziju, 500 mg/2ml, bočica, 50x2 ml |
+--------------------------------------------------------------------------------------------+
| |
+-------------------------------------+------------------------------------------------------+
| Proizvođač : | Laboratorio Italiano Biochimico Farmaceutico |
| | Lisapharma S.p.A. |
+-------------------------------------+------------------------------------------------------+
| Adresa: | Via Licinio 11, 22036 Erba (Como), Italija |
+-------------------------------------+------------------------------------------------------+
| Podnosilac zahtjeva: | FARMONT MP d.o.o. |
+-------------------------------------+------------------------------------------------------+
| Adresa: | Kosić, Stari put bb, Danilovgrad, Crna Gora |
+-------------------------------------+------------------------------------------------------+
1. NAZIV LIJEKA
LIKACIN®
INN: Amikacin
2. KVALITATIVNI I KVANTITATIVNI SASTAV
2 ml rastvora za injekciju/ infuziju sadrži 500 mg amikacina.
Za punu listu pomoćnih supstanci vidjeti 6.1.
3. FARMACEUTSKI OBLIK
Rastvor za injekciju/infuziju.
Bistar, bezbojan do svijetložut rastvor.
4. KLINIČKI PODACI
4.1. Terapijske indikacije
Amikacin je aminoglikozidni antibiotik koji je aktivan protiv velikog
broja Gram-negativnih uzročnika, uključujući i Pseudomonas spp.,
Echerichia coli, indol-pozitivni i indol-negativni Proteus spp.,
Klebsiella-Enterobacter-Serratia spp, Salmonella, Shigella,
Minea-Herellae, Citobacter freundii i Providencia spp.
Mnogi sojevi Gram-negativnih bakterija koji su rezistentni na gentamicin
i tobramicin pokazuju in vitro senzitivnost na Likacin.
Od Gram-pozitivnih uzročnika koji su senzitivni na Likacin na prvom
mjestu je Staphylococcus aureus, uključujući i sojeve koji su
rezistentni na meticilin. Likacin pokazuje izvjesnu aktivnost i na druge
Gram-pozitivne mikroorganizme uključujući i određene sojeve
Streptococcus pyrogenes, Enterococci i Diplococcus pneumoniae.
Likacin je indikovan za kratkotrajne terapije ozbiljnih infekcija
Gram-negativnim bakterijama. Takođe može biti indikovan u liječenju
stafilokoknih infekcija koje su utvrđene ili na koje se sumnja.
Treba uzeti u obzir zvanične preporuke o pravilnoj upotrebi antibiotika.
4.2. Doziranje i način primjene
Intramuskularna primjena se preporučuje za najveći broj infekcija. Kod
veoma teških infekcija, ili kod pacijenata kod kojih nije moguća
intramuskularna primjena, može se primjenjivati intravenski u vidu spore
bolus injekcije u trajanju od 2 do 3 minuta, ili intravenske infuzije
(0,25 %) u trajanju od 30 minuta.
Intramuskularna i intravenska primjena
Injekciju amikacin sulfata treba dati intramuskularno ili intravenski.
Kod nekomplikovanih infekcija izazvanih osjetljivim mikroorganizmima,
pozitivan odgovor na terapiju bi trebalo da nastupi u toku 24 do 48
sati. Ukoliko u toku 3 do 5 dana izostane pozitivan klinički odgovor,
treba razmotriti primjenu alternativne antibiotske terapije.
Potrebno je prije terapije imati podatak o tjelesnoj masi pacijenta u
cilju izračunavanja tačne doze.
Stanje bubrežne funkcije treba procijeniti mjerenjem koncentracije
serumskog kreatinina ili na osnovu klirensa endogenog kreatinina.
Određivanje koncentracije azotnih materija u krvi je mnogo manje pouzdan
metod za procjenu bubrežne funkcije. Bubrežnu funkciju treba
kontrolisati periodično u toku terapije.
Kad god je to moguće, treba odrediti koncentraciju amikacina u krvi da
bi se obezbijedila dovoljna, ali ne i prekomjerna doza lijeka. Poželjno
je mjeriti maksimalnu koncentraciju, kao i povremene oscilacije lijeka
tokom terapije. Treba izbjegavati maksimalne koncentracije (30-90 minuta
nakon injekcije) iznad 35 mcg/ml i minimalne koncentracije lijeka iznad
10 mcg/ml (neposredno prije primjene sljedeće doze). Doziranje treba
prilagoditi kako je navedeno. Kod pacijenata sa normalnom bubrežnom
funkcijom se može primijeniti doziranje jednom dnevno; u ovim
slučajevima maksimalne koncentracije mogu preći 35 mcg/ml.
Uobičajeno trajanje liječenja je 7 do 10 dana. Ukupna dnevna doza svim
načinima primjene ne bi trebalo da pređe 15-20 mg/kg/dan. Kod teških i
komplikovanih infekcija gdje se razmatra liječenje duže od 10 dana,
primjena injekcije amikacin sulfata treba biti ponovo procijenjena i,
ako se nastavi, treba pratiti funkcije bubrega, sluha i centra za
ravnotežu, kao i koncentraciju amikacina u serumu.
Ako se klinički odgovor ne dobije za 3 do 5 dana, treba prekinuti
terapiju i ponovo uraditi antibiogram. Neuspjeh terapije može biti
usljed otpornosti mikroorganizama ili prisustva apscesa koji zahtijevaju
hiruršku drenažu.
Odrasli i djeca preko 12 godina: preporučena intramuskularna ili
intravenska doza za odrasle i adolescente sa normalnom funkcijom bubrega
(klirens kreatinina ≥50 ml/min) je 15 mg/kg/dan koja može da bude
primijenjena kao jedna dnevna doza ili podijeljena u dvije jednake doze
od 7,5 g/kg svakih 12 sati. Ukupna dnevna doza ne treba da pređe 1,5 g
amikacina. Kod pacijenata sa endokarditisom i febrilnom neutropenijom
doziranje treba da je dva puta dnevno, jer nema dovoljno podataka koji
bi podržali doziranje jednom dnevno.
Djeca od 4 nedjelje do 12 godina: preporučena intramuskularna ili
intravenska (spora intravenska infuzija) doza kod djece sa normalnom
funkcijom bubrega je 15-20 mg/kg/dan koja se može primijeniti sa 15-20
mg/kg jednom dnevno ili kao 7,5 mg/kg svakih 12 sati. Kod pacijenata sa
endokarditisom i febrilnom neutropenijom doziranje treba da je dva puta
dnevno, jer nema dovoljno podataka koji bi podržali doziranje jednom
dnevno.
Novorođenčad: Početna udarna doza je 10mg/kg, a nakon toga se
primjenjuje 7,5 mg/kg svakih 12 sati (vidjeti odjeljke 4.4. i 5.2).
Nedonoščad: Preporučena doza je 7,5 mg/kg svakih 12 sati (vidjeti
odjeljke 4.4. i 5.2).
Posebne preporuke za intravensku primjenu
Rastvor za intravensku primjenu se priprema dodavanjem željene doze do
100 ml ili 200 ml sterilnog diluenta kao što je fiziološki rastvor ili 5
% dekstroza u vodu ili neki drugi kompatibilni rastvor. Kod odraslih,
rastvor za infuziju se primjenjuje tokom 30 do 60 minuta.
Kod pedijatrijskih pacijenata količina korišćenog rastvarača zavisi od
količine amikacina tolerisanog od strane pacijenta. Rastvor treba
primijeniti u obliku infuzije tokom 30 do 60 min. Infuziju kod djece
treba davati tokom 1 do 2 sata.
Amikacin ne treba fizički miješati sa drugim ljekovima, ali treba biti
primijenjen odvojeno u skladu sa preporučenom dozom i načinom primjene.
Starije osobe
Amikacin se izlučuje putem bubrega. Potrebno je procijeniti bubrežnu
funkciju kad god je to moguće i dozu prilagoditi na način koji je opisan
za pacijente sa oštećenjem bubrežne funkcije.
Infekcije opasne po život i/ili one koje uzrokuje Pseudomonas
Doza za odrasle se može povećati na 500 mg svakih 8 sati, ali ne smije
preći 1,5 g dnevno, niti se smije davati duže od 10 dana. Maksimalna
doza za odrasle od 15 g se ne smije prekoračiti.
Infekcije urinarnog trakta (osim Pseudomonas infekcija)
7,5 mg/kg dnevno podijeljeno u dvije jednake doze (što je ekvivalentno
250 mg dva puta dnevno kod odraslih).
Budući da se aktivnost amikacina povećava sa povišenjem pH, naknadno se
mogu dati ljekovi za alkalizaciju urina.
Pacijenti sa oštećenom funkcijom bubrega
Kod pacijenata sa oštećenom funkcijom bubrega (što se manifestuje
klirensom kreatinina koji je manji od 50 ml/min), primjena preporučene
ukupne dnevne doze amikacina u obliku jedne dnevne doze nije
preporučljiva, jer pacijenti mogu biti duže izloženi visokim
oscilacijama lijeka. Vidjeti ispod prilagođavanje doze kod pacijenata sa
oštećenjem funkcije bubrega.
Kod pacijenata sa oštećenjem funkcije bubrega koji lijek primaju u dvije
ili tri podijeljene dnevne doze, potrebno je pratiti koncentraciju
amikacina u serumu, kad god je to moguće. Kod ovih pacijenata dozu treba
prilagoditi na taj način što se smanjuje doza lijeka (koja se
primjenjuju u preporučenim intervalima) ili se produžavaju intervali
između preporučenih doza.
Obije metode su zasnovane na klirensu kreatinina ili vrijednostima
kreatinina u serumu, s obzirom na to da su ovi parametri u korelaciji sa
poluvremenom eliminacije aminoglikozida kod pacijenata sa oslabljenom
funkcijom bubrega. Prilagođeni dozni režim je potrebno pažljivo
kontrolisati u skladu sa kliničkim i laboratorijskim parametrima i, ako
je potrebno, ponovo uskladiti dozu uključujući prilagođavanje u toku
dijalize.
Primjena preporučenih doza u produženim intervalima: Ako nije moguće
odrediti klirens kreatinina, a stanje pacijenta je stabilno, interval
doziranja u satima za preporučenu dozu (koja bi mogla biti data
pacijentima sa normalnom bubrežnom funkcijom, to jest, dva puta dnevno
7,5 mg/kg) može se izračunati množenjem koncentracije serumskog
kreatinina (mg/100 ml) sa 9; na primjer, ako je vrijednost serumskog
kreatinina 2 mg/100 ml, preporučena pojedinačna doza (7,5 mg/kg) treba
biti primijenjena svakih 18 sati.
----------------------- ----------------------- -----------------------
Koncentracija serumskog Interval između doza
kreatinina (mg/100 ml) lijeka AMIKACIN od 7,5
mg/kg/IM (sati)
1.5 13.5
2.0 18
2.5 22.5
3.0 X 9 = 27
3.5 31.5
4.0 36
4.5 40.5
5.0 45
5.5 49.5
6.0 54
----------------------- ----------------------- -----------------------
Smanjenje doze pri primjeni u preporučenim intervalima: Kada je funkcija
bubrega oslabljena i poželjno je primijeniti injekciju amikacin sulfata
u preporučenim doznim intervalima, doza lijeka se mora smanjiti. Kod
ovih pacijenata se moraju mjeriti koncentracije amikacina u serumu da bi
se obezbijedila pravilna primjena i izbjegle prekomjerne koncentracije
lijeka u serumu. Ako nije dostupno određivanje sadržaja amikacina u
serumu a pacijentovo stanje je stabilno, onda se za određivanje doze
lijeka mogu koristiti serumski kreatinin i klirens kreatinina kao
pouzdani parametri stepena oštećenja bubrežne funkcije.
Terapiju treba započeti primjenom udarne doze od 7,5 mg/kg. Ova
inicijalna doza je ista ona koja se preporučuje kod pacijenata sa
normalnom bubrežnom funkcijom, kao što je opisano iznad.
Da bi se odredila doza održavanja, koja se primjenjuje svakih 12 sati,
udarnu dozu treba smanjiti
proporcionalno smanjenju klirensa kreatinina pacijenta:
Doza održavanja na svakih 12 sati:
utvrđeni klirens kreatinina (ml/min) x izračunata udarna doza (mg)
normalni klirens kreatinina (ml/min)
Doza održavanja, primijenjena na 12 sati, grubo se može odrediti na taj
način što se normalna preporučena doza podijeli sa vrijednošću serumskog
kreatinina. Ovaj način određivanja je moguć kod pacijenata kod kojih su
poznate vrijednosti serumskog kreatinina u stanju ravnoteže.
S obzirom na to da bubrežna funkcija može značajno da varira,
koncentracija serumskog kreatinina se mora često mjeriti, a dozni režim
se mora modifikovati, ukoliko je neophodno.
Intraperitonealna primjena
Nakon eksplorativnog postupka kod utvrđenog peritonitisa ili nakon
peritonealne kontaminacije nastale zbog izlivanja crijevnog sadržaja za
vrijeme operativnog zahvata, amikacin se može upotrijebiti kao sredstvo
za irigaciju nakon prestanka dejstva anestezije u koncentracijama od
0,25% (2,5 mg/ml). Ukoliko je potrebno sprovesti instilaciju kod
odraslih, pojedinačna doza od 500 mg se rastvori u 20 ml sterilne
destilovane vode i onda se može instilirati kroz polietilenski kateter
sproveden u ranu kroz suturu. Ako je moguće, instilaciju treba odložiti
do potpunog oporavka pacijenta od anestezije i ljekova za
miorelaksaciju.
Ostali načini primjene
Amikacin se u koncentraciji od 0,25% ( 2,5 mg/ml) može koristiti i kao
rastvor za ispiranje šupljina apscesa, pleuralne šupljine, peritoneuma i
moždanih komora.
4.3. Kontraindikacije
Miastenija gravis.
Preosjetljivost na amikacin ili bilo koji sastojak lijeka.
Primjena bilo kog aminoglikozida je kontraindikovana kod pacijenata sa
istorijom preosjetljivosti ili ozbiljnih toksičnih reakcija na
aminoglikozide, jer postoji ukrštena preosjetljivost na ljekove iz iste
grupe.
4.4. Posebna upozorenja i mjere opreza pri upotrebi lijeka
Neophodan je oprez kod pacijenata sa bubrežnom insuficijencijom ili
oštećenjem sluha i poremećajem ravnoteže. Pacijenti, koji parenteralno
primaju aminoglikozide, moraju biti pod strogim kliničkim nadzorom zbog
potencijalne ototoksičnosti i nefrotoksičnosti ovih ljekova. Nije
ustanovljena bezbjednost primjene ovog lijeka duža od 14 dana. Neophodne
su mjere opreza prilikom određivanja doze, kao i odgovarajuća
hidratacija pacijenta.
Kod pacijenata sa oslabljenom funkcijom bubrega ili smanjenom
glomerularnom filtracijom, funkciju bubrega treba ispitati uobičajenim
metodama prije početka liječenja, a zatim periodično tokom liječenja.
Potrebno je smanjiti dnevne doze i/ili produžiti interval između doza u
zavisnosti od koncentracije serumskog kreatinina, da bi se izbjegla
akumulacija pretjerano visokih vrijednosti lijeka u krvi i smanjio rizik
od ototoksičnosti. Redovno praćenje koncentracije lijeka u serumu, kao i
bubrežne funkcije je naročito važno kod starijih pacijenata koji mogu
imati smanjenu bubrežnu funkciju, a koja nije otkrivena rutinskim
skrining testovima (npr. urea i serumski kreatinin).
Prije početka liječenja je potrebno uraditi audiogram i ponoviti ga u
toku liječenja, ukoliko se očekuje da terapija traje 7 dana ili duže kod
pacijenta sa oštećenjem bubrežne funkcije, ili 10 dana kod ostalih
pacijenata. Liječenje treba prekinuti ukoliko se jave tinitus ili
subjektivni gubitak sluha, ili ako kontrolni audiogrami ukažu na gubitak
sluha za visoke frekvence.
Neurotoksičnost/Ototoksičnost
Neurotoksičnost, ispoljena u vidu vestibularne i/ili bilateralne
ototoksičnosti, se može javiti kod pacijenata koji su liječeni
aminoglikozidima. Rizik od pojave ototoksičnosti, izazvane
aminoglikozidima, veći je kod pacijenata sa oštećenjem bubrežne
funkcije, kod primjene većih doza ili u toku produžene terapije 5 – 7
dana. Obično se prvo javlja gubitak sluha za tonove visoke frekvence, a
može se otkriti jedino audiometrijskim ispitivanjem. Može se javiti i
vertigo, kao posljedica vestibularnog oštećenja. Drugi znaci
neurotoksičnosti uključuju osjećaj trnjenja, mravinjanja, fascikulacije
i konvulzije. Rizik od pojave ototoksičnosti se povećava sa stepenom
izloženosti konstantno visokim maksimalnim i minimalnim terapijskim
koncentracijama lijeka u serumu. Pacijenti, kod kojih dođe do pojave
kohlearnog i vestibularnog oštećenja, ne moraju u toku liječenja imati
simptome koji bi ih upozorili na oštećenje osmog kranijalnog nerva, već
se nakon prekida liječenja može javiti totalni ili parcijalni
ireverzibilni bilateralni gubitak sluha ili izražen vertigo.
Ototoksičnost izazvana aminoglikozidima je obično ireverzibilna.
Upotreba amikacina kod pacijenata sa preosjetljivošću na aminoglikozide
ili kod pacijenata sa oslabljenom funkcijom bubrega ili osmog
kranijalnog nerva izazvanom prethodnim uzimanjem nefrotoksičnih i/ili
ototoksičnih ljekova kao što su streptomicin, dihidrostreptomicin,
gentamicin, tobramicin, kanamicin, bekanamicin, neomicin, polimiksin B,
kolistin, cefaloridin ili viomicin, može pojačati toksičnost, pa je
potreban oprez.
Kod ovih pacijenata amikacin treba primijeniti samo ukoliko, prema
procjeni ljekara, terapijska korist premašuje potencijalne rizike.
Neuromišićna toksičnost
Prijavljeni su slučajevi neuromišićne blokade i respiratorne paralize
nakon parenteralne primjene, lokalne instilacije (npr. ortopedska i
abdominalna irigacija ili lokalno liječenje empijema) kao i nakon oralne
primjene aminoglikozida. Treba uzeti u obzir mogućnost pojave
respiratorne paralize kod pacijenata koji primaju aminoglikozide na bilo
koji od opisanih načina, a naročito kod pacijenata koji istovremeno
primaju anestetike, miorelaksanse, kao što su tubokurarin,
sukcinilholin, dekametonijum (vidjeti odjeljak 4.5); ili masivne
transfuzije krvi antikoagulisane citratom. Ukoliko dođe do pojave
neuromišićne blokade, treba primijeniti soli kalcijuma (neutrališu
dejstvo aminoglikozida na razvoj respiratorne paralize), mada može biti
neophodna i mehanička ventilacija. Neuromišićna blokada i muskularna
paraliza zapažena je kod laboratorijskih životinja kojima su
primjenjivane visoke doze amikacina.
Neophodan je oprez u toku primjene aminoglikozida kod pacijenata sa
muskularnim poremećajima, kao što su miastenija gravis i parkinsonizam.
Ovi ljekovi mogu pogoršati mišićnu slabost, zbog njihovog potencijalnog
dejstva na neuromišićnu spojnicu, koje je slično kurareu.
Nefrotoksičnost
Aminoglikozidi su potencijalno nefrotoksični. Renalna toksičnost je
nezavisna od plazma Cmax. Rizik od pojave nefrotoksičnosti je veći kod
pacijenata sa oštećenjem bubrežne funkcije, kod primjene većih doza ili
u toku produžene terapije. Pacijente je potrebno dobro hidrirati, dok
funkciju bubrega treba ispitati uobičajenim metodama prije početka
liječenja, a zatim i svakodnevno tokom liječenja. Potrebno je smanjiti
dozu, ukoliko se jave znaci poremećaja funkcije bubrega kao što su
cilindri, eritrociti i leukociti u urinu, albuminurija, smanjenje
klirensa kreatinina, smanjenje specifične gustine urina, povišenje
azotnih materija u krvi i serumskog kreatinina, ili oligurija. Ukoliko
dođe do pogoršanja azotemije ili progresivnog smanjenja diureze,
liječenje treba prekinuti.
Stariji pacijenti mogu imati oslabljenu bubrežnu funkciju koja ne mora
biti otkrivena na osnovu rezultata rutinskih skrining testova (npr.
azotne materije i serumski kreatinin). U ovom slučaju je mnogo korisnije
određivanje klirensa kreatinina. Redovno praćenje bubrežne funkcije je
naročito važno kod starijih pacijenata tokom liječenja aminoglikozidima.
Funkciju bubrega i osmog kranijalnog nerva treba pažljivo pratiti,
naročito kod pacijenata sa poznatim ili suspektnim oštećenjem bubrežne
funkcije na početku liječenja. Ove mjere opreza su neophodne i kod
pacijenata koji na početku imaju normalnu bubrežnu funkciju, a kod kojih
se tokom liječenja razviju znaci poremećaja funkcije bubrega. Kad god je
moguće, treba odrediti koncentraciju amikacina u krvi, da bi se
obezbijedila adekvatna i izbjegla prekomjerna doza lijeka. Potrebna je
biohemijska analiza urina, u cilju otkrivanja smanjene specifične
gustine, povećanog izlučivanja proteina i prisustva ćelija ili cilindara
u urinu.
Povremeno treba izmjeriti koncentraciju azotnih materija u krvi i
serumskog kreatinina ili odrediti klirens kreatinina. Kad god je moguće,
treba uraditi i niz audiograma kod pacijenata dovoljno starih za ovu
vrstu analize, a naročito kod visokorizičnih pacijenata. Ukoliko dođe do
pojave ototoksičnosti (ošamućenost, vrtoglavica, zujanje u ušima,
bubnjanje u ušima i gubitak sluha) ili nefrotoksičnosti, liječenje treba
prekinuti
ili prilagoditi dozu. Treba izbjegavati istovremenu i/ili sekvencijalnu
sistemsku, oralnu ili topikalnu primjenu drugih neurotoksičnih ili
nefrotoksičnih ljekova, a posebno ljekova kao što su bacitracin,
cisplatin, amfotericin B, cefaloridin, paromomicin, viomicin, polimiksin
B, kolistin, vankomicin i drugi aminoglikozidi. Duboka starost i
dehidratacija su dodatni faktori koji mogu povećati rizik od
toksičnosti.
Inaktivacija aminoglikozida je klinički značajna samo kod pacijenata sa
ozbiljno oštećenom funkcijom bubrega. Inaktivacija može da se nastavi u
uzorcima tjelesnih tečnosti prikupljenih za ispitivanje, što dovodi do
netačnih očitavanja aminoglikozida. Sa takvim uzorcima treba pravilno
rukovati (analizirati odmah, zamrznuti ili tretirati beta-laktamazom).
Alergijske reakcije
Amikacin rastvor za injekciju/infuziju sadrži natrijum metabisulfit
(E223), sulfit koji može izazvati alergijske reakcije uključujući
simptome anafilakse i životno ugrožavajuće ili manje ozbiljne astmatične
epizode kod određenog broja osjetljivih ljudi. Ukupna prevalenca
preosjetljivosti na sulfite u opštoj populaciji je povremena i
vjerovatno niska. Preosjetljivost na sulfite se češće viđa kod osoba sa
astmom nego u opštoj populaciji.
Drugo
Aminoglikozidi se brzo i skoro u potpunosti resorbuju nakon topikalne
primjene, osim sa sluznice mokraćne bešike, u toku hirurških
intervencija. Prijavljeni su slučajevi ireverzibilne gluvoće, bubrežne
insuficijencije i smrti usljed neuromišićne blokade nakon irigacije
velikih i malih hirurških polja aminoglikozidima.
Kao i u slučaju primjene drugih antibiotika, upotreba amikacina može
dovesti do umnožavanja neosjetljivih mikroorganizama. U tom slučaju je
potrebno primijeniti odgovarajuću terapiju.
Prijavljeni su slučajevi makularnih infarktacija koji mogu da dovedu do
trajnog gubitka vida, nakon
intravitrealne primjene (primjena injekcije u oko) amikacina.
Svaka doza (2 ml) lijeka Likacin 500 mg/2 ml sadrži približno 0,65 mmol
natrijuma (14,96 mg). Uzeti u obzir kod bolesnika sa režimom ishrane
koji podrazumijeva redukovani unos natrijuma.
Primjena kod djece
Aminoglikozide treba primjenjivati sa oprezom kod nedonoščadi i
novorođenčadi, zbog nezrelosti bubrega, što rezultira produženjem
poluvremena eliminacije ovih ljekova.
Intraperitonealna primjena amikacina se ne preporučuje kod djece.
4.5. Interakcije sa drugim ljekovima i druge vrste interakcija
Treba izbjegavati istovremenu sistemsku ili topikalnu primjenu amikacina
sa drugim potencijalnim ototoksičnim ili nefrotoksičnim ljekovima
(naročito bacitracin, cisplatin, amfotericin B, ciklosporin, takrolimus,
cafaloridin, paromomicin, viomicin, polimiksin B, kolistin, vankomicin
ili drugi aminoglikozidi) zbog mogućeg aditivnog dejstva. Povećana
nefrotoksičnost je zabilježena nakon istovremene parenteralne primjene
aminoglikozida i cefalosporina. Istovremena primjena cefalosporina može
dovesti do prividno
povećanih vrijednosti serumskog kreatinina. Ukoliko konkomitantnu
primjenu nije moguće izbjeći, neophodan je pažljiv nadzor pacijenta.
Rizik od ototoksičnosti se povećava kada se amikacin upotrebljava
istovremeno sa brzodjelujućim diureticima, naročito kada se oni
primjenjuju intravenski. Diuretici mogu pojačati toksičnost
aminoglikozida, na taj način što mijenjaju koncentraciju antibiotika u
serumu i tkivima. U te diuretike spadaju furosemid i etakrinska
kiselina, koja je sama po sebi ototoksična, tako da može doći do
ireverzibilne gluvoće.
Intreperitonealna primjena amikacina se ne preporučuje kod pacijenata
koji su pod dejstvom anestetika ili miorelaksansnih ljekova (etar,
halotan, d-tubokurarin, sukcinilholin i dekametonijum) ili kod
pacijenata koji primaju masivne transfuzije krvi antikoagulisane
citratom, jer može doći do neuromišićne blokade i posljedične
respiratorne depresije. Ukoliko dođe do pojave neuromišićne blokade,
treba primijeniti soli kalcijuma.
Indometacin može povećati koncentraciju amikacina kod novorođenčadi.
Kod pacijenata sa teškim oštećenjem bubrežne funkcije, može doći do
smanjenja dejstva aminoglikozida, ukoliko se primjenjuju istovremeno sa
penicilinima.
U in vitro uslovima, miješanje aminoglikozida i beta laktamskih
antibiotika (penicilini ili cefalosporini) može dovesti do značajne
međusobne inaktivacije ovih ljekova. Takođe, i u in vivo uslovima, može
doći do smanjenja serumske aktivnosti, ukoliko se ovi ljekovi
primjenjuju istovremeno, odvojenim putevima aplikacije. Inaktivacija
aminoglikozida je klinički značajna samo kod pacijenata sa teškim
oštećenjem bubrežne funkcije. Inaktivacija se može nastaviti i u
uzorcima tjelesnih tečnosti koji se prikupljaju za analizu, što dovodi
do netačnih rezultata testa. Sa takvim uzorcima je potrebno adekvatno
rukovati (ispitati odmah, zalediti ili tretirati beta laktamazama).
Ukoliko se aminoglikozidi primjenjuju istovremeno sa bisfosfonatima,
povećan je rizik od hipokalcijemije.
Ukoliko se aminoglikozidi primjenjuju istovremeno sa preparatima
platine, postoji povećan rizik od
nefrotoksičnosti, a vjerovatno i od ototoksičnosti.
Tiamin (vitamin B1), primijenjen istovremeno sa aminoglikozidima, može
biti uništen reakcijom sa natrijummetabisulfitom, koji se nalazi u
sastavu lijeka.
4.6. Primjena u periodu trudnoće i dojenja
Fertilitet
U ispitivanjima reproduktivne toksičnosti kod miševa i pacova, nije
prijavljen uticaj na fertilitet ni fetalna toksičnost.
Trudnoća
Likacin se primjenjuje kod trudnica i novorođenčadi samo ukoliko je to
neophodno i pod ljekarskim nadzorom (vidjeti odjeljak 4.4).
Postoje ograničeni podaci o upotrebi aminoglikozida u trudnoći.
Aminoglikozidi mogu oštetiti fetus. Oni prolaze placentu, pa su
zabilježeni slučajevi totalne, ireverzibilne, bilateralne kongenitalne
gluvoće kod djece
čije su majke primale streptomicin tokom trudnoće. Premda nema
prijavljenih neželjenih efekata kod fetusa i novorođenčadi čije su majke
primale druge aminoglikozide, ipak postoji rizik od oštećenja. U
studijama reproduktivne toksičnosti na miševima i pacovima nije
zabilježen uticaj na fertilitet ili fetalna toksičnost.
Ako se amikacin koristi tokom trudnoće ili pacijentkinja ostane u drugim
stanju tokom terapije, potrebno ju je upozoriti na mogući rizik za
fetus.
Dojenje
Nije poznato da li se amikacin izlučuje u humano mlijeko. Potrebno je
donijeti odluku o prekidu dojenja ili terapije.
4.7. Uticaj na psihofizičke sposobnosti prilikom upravljanja motornim
vozilima i rukovanja mašinama
Nema studija o uticaju na psihofizičke sposobnosti prilikom upravljanja
motornim vozilom i rukovanja mašinama. S obzirom na pojavu određenih
neželjenih dejstava (vidjeti odjeljak 4.8), lijek može umanjiti
sposobnost upravljanja motornim vozilom i rukovanja mašinama.
4.8. Neželjena dejstva
Lista neželjenih dejstava je prikazana na osnovu MedDRA klasifikacije,
prema sistemima organa i na osnovu učestalosti ispoljavanja: veoma česta
(≥1/10); česta (≥1/100, <1/10); povremena (≥1/1.000, <1/100); rijetka
(≥1/10.000, <1/1.000); veoma rijetka (<1/10.000), nije poznata (ne može
se procijeniti na osnovu raspoloživih podataka).
+:---------------------+:----------------------+-----------------------+
| Sistem organa | Učestalost | MedDRA termin |
+----------------------+-----------------------+-----------------------+
| Infekcije i | Povremena | Superinfekcija ili |
| infestacije | | kolonizacija sa |
| | | rezistentnim |
| | | bakterijama ili |
| | | |
| | | gljivicama¹ |
+----------------------+-----------------------+-----------------------+
| Poremećaji na nivou | Rijetka | Anemija, eozinofilija |
| krvi i limfnog | | |
| sistema | | |
+----------------------+-----------------------+-----------------------+
| Imunološki | Nije poznata | Anafilaktički odgovor |
| poremećaji | | |
| | | (anafilaktička |
| | | reakcija, |
| | | |
| | | anafilaktički šok, |
| | | anafilaktoidna |
| | | |
| | | reakcija), |
| | | preosjetljivost |
+----------------------+-----------------------+-----------------------+
| Poremećaji | Rijetka | Hipomagnezijemija |
| metabolizma i | | |
| ishrane | | |
+----------------------+-----------------------+-----------------------+
| Poremećaji nervnog | Nije poznata | Paraliza¹ |
| sistema | | |
| +-----------------------+-----------------------+
| | Rijetka | Tremor¹, |
| | | parastezije¹, |
| | | glavobolja, |
| | | poremećaji ravnoteže¹ |
+----------------------+-----------------------+-----------------------+
| Poremećaji na nivou | Rijetka | Sljepilo², infarkt |
| oka | | retine² |
+----------------------+-----------------------+-----------------------+
| Poremećaji na nivou | Rijetka | Tinitus¹, |
| uha i centra za | | hipoakuzija¹ |
| ravnotežu | | |
| +-----------------------+-----------------------+
| | Nije poznata | Gluvoća, |
| | | neurosenzoralna |
| | | |
| | | gluvoća¹ |
+----------------------+-----------------------+-----------------------+
| Vaskularni | Rijetka | Hipotenzija |
| poremećaji | | |
+----------------------+-----------------------+-----------------------+
| Respiratorni, | Nije poznata | Apneja, bronhospazam |
| torakalni i | | |
| | | |
| medijastinalni | | |
| poremećaji | | |
+----------------------+-----------------------+-----------------------+
| Gastrointestinalni | Povremena | Mučnina, povraćanje |
| poremećaji | | |
+----------------------+-----------------------+-----------------------+
| Poremećaji na nivou | Povremena | Osip |
| kože i | | |
| | | |
| potkožnog tkiva | | |
| +-----------------------+-----------------------+
| | Rijetka | Pruritus, urtikarija |
+----------------------+-----------------------+-----------------------+
| Poremećaji | Rijetka | Artralgija, mišićni |
| mišićno-skeletnog, | | grčevi¹ |
| | | |
| vezivnog i koštanog | | |
| tkiva | | |
+----------------------+-----------------------+-----------------------+
| Poremećaji na nivou | Nije poznata | Akutna bubrežna |
| bubrega i | | insuficijencija, |
| | | |
| urinarnog sistema | | toksična nefropatija, |
| | | prisustvo |
| | | |
| | | ćelija u urinu¹ |
| +-----------------------+-----------------------+
| | Rijetka | Oligurija¹, povišena |
| | | koncentracija |
| | | kreatinina u krvi¹, |
| | | albuminurija¹, |
| | | azotemija¹, prisustvo |
| | | eritrocita¹ i |
| | | leukocita¹ u urinu |
+----------------------+-----------------------+-----------------------+
| Opšti poremećaji i | Rijetka | Pireksija |
| reakcije na | | |
| | | |
| mjestu primjene | | |
+----------------------+-----------------------+-----------------------+
¹vidjeti poglavlje Posebna upozorenja i mjere opreza pri upotrebi lijeka
²Likacin nije namijenjen za intravitrealnu primjenu. Sljepilo i infarkt
retine su prijavljeni nakon intravitrealne primjene (injekcija u oko)
amikacina.
Svi aminoglikozidi potencijalno mogu da dovedu do ototoksičnosti,
nefrotoksičnosti i neuromišićne blokade.
Toksičnost aminoglikozida se češće ispoljava kod pacijenata sa oštećenom
funkcijom bubrega, zatim kod onih koji istovremeno primaju ototoksične
ili nefrotoksične ljekove ili kod pacijenata koji primaju aminoglikozide
u dužem vremenskom periodu i/ili primaju više doze od preporučenih
(vidjeti Posebna upozorenja i mjere opreza pri upotrebi lijeka).
Promjene funkcije bubrega su reverzibilne i povlače se nakon prekida
terapije.
Toksično dejstvo lijeka na osmi kranijalni nerv dovodi do gubitka sluha
i/ili poremećaja ravnoteže. Amikacin prvenstveno ima toksično dejstvo na
auditivnu funkciju. Kohlearno oštećenje dovodi do gluvoće
pri visokim frekvencama, koja se obično javlja prije kliničkog
ispoljavanja gluvoće kada se može dijagnostikovati audiometrijom
(vidjeti 4.4 Posebna upozorenja i mjere opreza pri upotrebi lijeka).
Prijavljivanje sumnji na neželjena dejstva
Prijavljivanje neželjenih dejstava nakon dobijanja dozvole je od velikog
značaja jer obezbjeđuje kontinuirano praćenje odnosa korist/rizik
primjene lijeka. Zdravstveni radnici treba da prijave svaku sumnju na
neželjeno dejstvo ovog lijeka Agenciji za ljekove i medicinska sredstva
Crne Gore (CALIMS):
Agencija za ljekove i medicinska sredstva Crne Gore
Odjeljenje za farmakovigilancu
Bulevar Ivana Crnojevića 64a, 81000 Podgorica
tel: +382 (0) 20 310 280
fax: +382 (0) 20 310 581
www.calims.me
nezeljenadejstva@calims.me
putem IS zdravstvene zaštite
4.9. Predoziranje i mjere koje je potrebno preduzeti
U slučaju predoziranja postoji rizik od nefrotoksičnosti, ototoksičnosti
i neurotoksičnosti (neuromišićna blokada). Neuromišićna blokada sa
zastojem disanja zahtijeva odgovarajuće liječenje, uključujući primjenu
jona kalcijuma (npr. glukonat ili laktobionat u 10-20% rastvoru)
(vidjeti odjeljak 4.4). U slučaju predoziranja ili toksične reakcije,
peritonealna dijaliza ili hemodijaliza mogu pomoći u uklanjanju
amikacina iz krvi.
Koncentracije amikacina se takođe smanjuju u toku kontinuirane
arteriovenske hemofiltracije. Kod
novorođenčadi se može razmotriti i eksangvinotransfuzija.
5. FARMAKOLOŠKI PODACI
5.1. Farmakodinamski podaci
Farmakoterapijska grupa: ANTIBAKTERIJSKI LJEKOVI ZA SISTEMSKU PRIMJENU
ATC kod : J01GB06
Likacin je aminoglikozidni antibiotik koji djeluje na širok spektar
Gram-negativnih bakterija, uključujući: Pseudomonas spp., Escherichia
coli, indol-pozitivan i indol-negativan Proteus spp.,
Klebsiella-Enterobacter- Serattia spp., Salmonella, Shigella,
Minea-Herellae, Citrobacter Freundi i Providencia spp.
Mnogi sojevi Gram-negativnih bakterija koji su rezistentni na gentamicin
i tobramicin pokazuju osjetljivost na Likacin in vitro.
Od Gram-pozitivnih uzročnika koji su senzitivni na Likacin na prvom
mjestu je Staphylococcus aureus, uključujući i sojeve koji su
rezistentni na metcilin. Likacin pokazuje izvjesnu aktivnost i na druge
Gram-pozitivne mikroorganizme, uključujući i neke sojeve Streptococcus
pyogenes, Enterococci i Diplococcus pneumoniae.
5.2. Farmakokinetički podaci
Likacin se veoma brzo resorbuje poslije intramuskularne injekcije. Pik
plazma koncentracije koji postiže za sat vremena iznosi 11 mg/l za dozu
od 250 mg i 23 mg/l za dozu od 500 mg. Nivo koncentracije koji iznosi
0,3 mg/l (250 mg) i 2,1 mg/l (500 mg) se održava narednih deset sati.
Dvadeset pet posto ili manje
je vezano za plazma proteine i serumska baktericidna koncentracija
lijeka za osjetljive mikroorganizme se održava 10-12 sati.
Likacin lako prolazi u ekstraćelijske tečnosti.
Likacin se izlučuje nepromijenjen urinom, primarno glomerularnom
filtracijom. Poluvrijeme eliminacije Likacina kod pacijenata sa
normalnom bubrežnom funkcijom je 2 do 3 sata. Nakon intramuskularne
injekcije od 250 mg, oko 65% se izlučuje urinom u prvih 6 sati, a 91% u
toku 24 sata. Srednja urinarna koncentracija u prvih 6 sati iznosi 563
mg/l, a 163mg/l u narednih 6 do 12 sati. Nakon 500 mg intramuskularne
doze srednja koncentracija u urinu u prvih 6 sati iznosi 832 mg/l.
Kod pojedinačnih doza od 500 mg koje se daju u vidu spore intravenske
infuzije tokom 30 minuta pik plazma koncentracije se dostiže na kraju
infuzije i iznosi 38 mg/l. Ponovljene infuzije ne dovode do akumulacije
lijeka.
Likacin je nađen u cerebrospinalnoj, pleuralnoj i amniotičkoj tečnosti i
u peritonealnoj šupljini tokom parenteralne primjene.
Podaci iz studija o primjeni višestrukih dnevnih doza pokazuju da su
koncentracije u spinalnoj tečnosti kod normalne djece približno 10 do
20% od serumskih koncentracija i mogu da dostignu 50% kod meningitisa.
Intramuskularna i intravenska primjena
Kod novorođenčadi i naročito kod nedonoščadi je smanjena renalna
eliminacija amikacina. U pojedinačnoj studiji kod novorođenčadi (1 - 6
dana postnatalnog uzrasta) grupisanih po tjelesnoj masi (<2000,
2000-3000 i >3000 g) amikacin je primijenjen intramuskularno i/ili
intravenski pri dozi od 7,5 mg/kg. Klirens kod novorođenčadi sa više od
3000 g je bio 0,84 mL/min/kg i terminalno poluvrijeme je oko 7 sati. Kod
ove grupe inicijalni volumen distribucije i volumen distribucije u
mirnom stanju je bio 0,3 ml/kg i 0,5 mg/kg, respektivno. Kod grupa sa
nižom tjelesnom masom pri rođenju klirens po kilogramu je bio niži i
poluvrijeme eliminacije duže. Ponovljene doze na svakihi 12 sati kod
pomenutih grupa nisu pokazale akumulaciju nakon 5 dana.
5.3. Pretklinički podaci o bezbjednosti
Nema novih relevantnih informacija.
6. FARMACEUTSKI PODACI
6.1. Lista pomoćnih supstanci
LIKACIN 500 mg/2 ml, rastvor za injekciju/ infuziju sadrži:
natrijum bisulfit
natrijum citrat
sumporna kiselina
voda za injekcije.
6.2. Inkompatibilnosti
Nije primjenjivo.
6.3. Rok upotrebe
3 godine.
Lijek se ne smije koristiti poslije isteka roka označenog na pakovanju.
Neupotrijebljeni rastvor za injekciju nije za naknadnu upotrebu.
6.4. Posebne mjere upozorenja pri čuvanju lijeka
Čuvati na temperaturi do 25°C.
Čuvati u originalnom pakovanju, zaštićeno od svjetlosti.
Čuvati van domašaja djece.
Čuvanje lijeka nakon razblaživanja
Sa mikrobiološke tačke gledišta, proizvod se mora odmah upotrijebiti.
Ukoliko se odmah ne upotrijebi, vrijeme čuvanja u toku upotrebe, kao i
uslovi prije upotrebe su odgovornost korisnika i normalno ne bi trebalo
da je duže od 24 sata na temperaturi od 2-8°C.
Nakon razblaženja injekcionog rastvora u najčešće upotrebljavanim
infuzionim rastvorima (0,9% natrijum-hlorid, Ringerov rastvor, 5,0%
glukoze, 5,0% glukoze+0,45% natrijum-hlorid 5,0% glukoze+0,20%
natrijum-hlorid), rastvor se može koristiti 24h.
6.5. Vrsta i sadržaj pakovanja
Bočica od bezbojnog stakla tipa I sa zatvaračem od halobutil gume sa
kapicom od aluminijuma/polipropilena, pakovana u složivoj kartonskoj
kutiji.
Veličina pakovanja:
1 bočica od 2ml sadrži 500mg amikacina.
Jedna kutija sadrži 50 bočica.
6.6. Posebne mjere opreza pri odlaganju materijala koji treba odbaciti
nakon primjene lijeka
Neiskorišćeni lijek se uništava u skladu sa važećim propisima.
6.7. Režim izdavanja lijeka
Lijek se može upotrebljavati u zdravstvenoj ustanovi.
7. NOSILAC DOZVOLE
Farmont MP d.o.o.
Kosić, Stari put bb
Danilovgrad, Crna Gora
8. BROJ PRVE DOZVOLE /OBNOVE DOZVOLE
Likacin®, rastvor za injekciju/infuziju, 500 mg/2ml, bočica, 50x2 ml:
2030/15/315 - 2239
9. DATUM PRVE DOZVOLE / DATUM OBNOVE DOZVOLE
Likacin®, rastvor za injekciju/infuziju, 500 mg/2ml, bočica, 50x2 ml:
15.07.2015. godine
10. DATUM POSLEDNJE REVIZIJE TEKSTA SAŽETKA OSNOVNIH KARAKTERISTIKA
LIJEKA
Jul, 2015. godine
| SAŽETAK KARAKTERISTIKA LIJEKA |
+--------------------------------------------------------------------------------------------+
| Likacin®, rastvor za injekciju/infuziju, 500 mg/2ml, bočica, 50x2 ml |
+--------------------------------------------------------------------------------------------+
| |
+-------------------------------------+------------------------------------------------------+
| Proizvođač : | Laboratorio Italiano Biochimico Farmaceutico |
| | Lisapharma S.p.A. |
+-------------------------------------+------------------------------------------------------+
| Adresa: | Via Licinio 11, 22036 Erba (Como), Italija |
+-------------------------------------+------------------------------------------------------+
| Podnosilac zahtjeva: | FARMONT MP d.o.o. |
+-------------------------------------+------------------------------------------------------+
| Adresa: | Kosić, Stari put bb, Danilovgrad, Crna Gora |
+-------------------------------------+------------------------------------------------------+
1. NAZIV LIJEKA
LIKACIN®
INN: Amikacin
2. KVALITATIVNI I KVANTITATIVNI SASTAV
2 ml rastvora za injekciju/ infuziju sadrži 500 mg amikacina.
Za punu listu pomoćnih supstanci vidjeti 6.1.
3. FARMACEUTSKI OBLIK
Rastvor za injekciju/infuziju.
Bistar, bezbojan do svijetložut rastvor.
4. KLINIČKI PODACI
4.1. Terapijske indikacije
Amikacin je aminoglikozidni antibiotik koji je aktivan protiv velikog
broja Gram-negativnih uzročnika, uključujući i Pseudomonas spp.,
Echerichia coli, indol-pozitivni i indol-negativni Proteus spp.,
Klebsiella-Enterobacter-Serratia spp, Salmonella, Shigella,
Minea-Herellae, Citobacter freundii i Providencia spp.
Mnogi sojevi Gram-negativnih bakterija koji su rezistentni na gentamicin
i tobramicin pokazuju in vitro senzitivnost na Likacin.
Od Gram-pozitivnih uzročnika koji su senzitivni na Likacin na prvom
mjestu je Staphylococcus aureus, uključujući i sojeve koji su
rezistentni na meticilin. Likacin pokazuje izvjesnu aktivnost i na druge
Gram-pozitivne mikroorganizme uključujući i određene sojeve
Streptococcus pyrogenes, Enterococci i Diplococcus pneumoniae.
Likacin je indikovan za kratkotrajne terapije ozbiljnih infekcija
Gram-negativnim bakterijama. Takođe može biti indikovan u liječenju
stafilokoknih infekcija koje su utvrđene ili na koje se sumnja.
Treba uzeti u obzir zvanične preporuke o pravilnoj upotrebi antibiotika.
4.2. Doziranje i način primjene
Intramuskularna primjena se preporučuje za najveći broj infekcija. Kod
veoma teških infekcija, ili kod pacijenata kod kojih nije moguća
intramuskularna primjena, može se primjenjivati intravenski u vidu spore
bolus injekcije u trajanju od 2 do 3 minuta, ili intravenske infuzije
(0,25 %) u trajanju od 30 minuta.
Intramuskularna i intravenska primjena
Injekciju amikacin sulfata treba dati intramuskularno ili intravenski.
Kod nekomplikovanih infekcija izazvanih osjetljivim mikroorganizmima,
pozitivan odgovor na terapiju bi trebalo da nastupi u toku 24 do 48
sati. Ukoliko u toku 3 do 5 dana izostane pozitivan klinički odgovor,
treba razmotriti primjenu alternativne antibiotske terapije.
Potrebno je prije terapije imati podatak o tjelesnoj masi pacijenta u
cilju izračunavanja tačne doze.
Stanje bubrežne funkcije treba procijeniti mjerenjem koncentracije
serumskog kreatinina ili na osnovu klirensa endogenog kreatinina.
Određivanje koncentracije azotnih materija u krvi je mnogo manje pouzdan
metod za procjenu bubrežne funkcije. Bubrežnu funkciju treba
kontrolisati periodično u toku terapije.
Kad god je to moguće, treba odrediti koncentraciju amikacina u krvi da
bi se obezbijedila dovoljna, ali ne i prekomjerna doza lijeka. Poželjno
je mjeriti maksimalnu koncentraciju, kao i povremene oscilacije lijeka
tokom terapije. Treba izbjegavati maksimalne koncentracije (30-90 minuta
nakon injekcije) iznad 35 mcg/ml i minimalne koncentracije lijeka iznad
10 mcg/ml (neposredno prije primjene sljedeće doze). Doziranje treba
prilagoditi kako je navedeno. Kod pacijenata sa normalnom bubrežnom
funkcijom se može primijeniti doziranje jednom dnevno; u ovim
slučajevima maksimalne koncentracije mogu preći 35 mcg/ml.
Uobičajeno trajanje liječenja je 7 do 10 dana. Ukupna dnevna doza svim
načinima primjene ne bi trebalo da pređe 15-20 mg/kg/dan. Kod teških i
komplikovanih infekcija gdje se razmatra liječenje duže od 10 dana,
primjena injekcije amikacin sulfata treba biti ponovo procijenjena i,
ako se nastavi, treba pratiti funkcije bubrega, sluha i centra za
ravnotežu, kao i koncentraciju amikacina u serumu.
Ako se klinički odgovor ne dobije za 3 do 5 dana, treba prekinuti
terapiju i ponovo uraditi antibiogram. Neuspjeh terapije može biti
usljed otpornosti mikroorganizama ili prisustva apscesa koji zahtijevaju
hiruršku drenažu.
Odrasli i djeca preko 12 godina: preporučena intramuskularna ili
intravenska doza za odrasle i adolescente sa normalnom funkcijom bubrega
(klirens kreatinina ≥50 ml/min) je 15 mg/kg/dan koja može da bude
primijenjena kao jedna dnevna doza ili podijeljena u dvije jednake doze
od 7,5 g/kg svakih 12 sati. Ukupna dnevna doza ne treba da pređe 1,5 g
amikacina. Kod pacijenata sa endokarditisom i febrilnom neutropenijom
doziranje treba da je dva puta dnevno, jer nema dovoljno podataka koji
bi podržali doziranje jednom dnevno.
Djeca od 4 nedjelje do 12 godina: preporučena intramuskularna ili
intravenska (spora intravenska infuzija) doza kod djece sa normalnom
funkcijom bubrega je 15-20 mg/kg/dan koja se može primijeniti sa 15-20
mg/kg jednom dnevno ili kao 7,5 mg/kg svakih 12 sati. Kod pacijenata sa
endokarditisom i febrilnom neutropenijom doziranje treba da je dva puta
dnevno, jer nema dovoljno podataka koji bi podržali doziranje jednom
dnevno.
Novorođenčad: Početna udarna doza je 10mg/kg, a nakon toga se
primjenjuje 7,5 mg/kg svakih 12 sati (vidjeti odjeljke 4.4. i 5.2).
Nedonoščad: Preporučena doza je 7,5 mg/kg svakih 12 sati (vidjeti
odjeljke 4.4. i 5.2).
Posebne preporuke za intravensku primjenu
Rastvor za intravensku primjenu se priprema dodavanjem željene doze do
100 ml ili 200 ml sterilnog diluenta kao što je fiziološki rastvor ili 5
% dekstroza u vodu ili neki drugi kompatibilni rastvor. Kod odraslih,
rastvor za infuziju se primjenjuje tokom 30 do 60 minuta.
Kod pedijatrijskih pacijenata količina korišćenog rastvarača zavisi od
količine amikacina tolerisanog od strane pacijenta. Rastvor treba
primijeniti u obliku infuzije tokom 30 do 60 min. Infuziju kod djece
treba davati tokom 1 do 2 sata.
Amikacin ne treba fizički miješati sa drugim ljekovima, ali treba biti
primijenjen odvojeno u skladu sa preporučenom dozom i načinom primjene.
Starije osobe
Amikacin se izlučuje putem bubrega. Potrebno je procijeniti bubrežnu
funkciju kad god je to moguće i dozu prilagoditi na način koji je opisan
za pacijente sa oštećenjem bubrežne funkcije.
Infekcije opasne po život i/ili one koje uzrokuje Pseudomonas
Doza za odrasle se može povećati na 500 mg svakih 8 sati, ali ne smije
preći 1,5 g dnevno, niti se smije davati duže od 10 dana. Maksimalna
doza za odrasle od 15 g se ne smije prekoračiti.
Infekcije urinarnog trakta (osim Pseudomonas infekcija)
7,5 mg/kg dnevno podijeljeno u dvije jednake doze (što je ekvivalentno
250 mg dva puta dnevno kod odraslih).
Budući da se aktivnost amikacina povećava sa povišenjem pH, naknadno se
mogu dati ljekovi za alkalizaciju urina.
Pacijenti sa oštećenom funkcijom bubrega
Kod pacijenata sa oštećenom funkcijom bubrega (što se manifestuje
klirensom kreatinina koji je manji od 50 ml/min), primjena preporučene
ukupne dnevne doze amikacina u obliku jedne dnevne doze nije
preporučljiva, jer pacijenti mogu biti duže izloženi visokim
oscilacijama lijeka. Vidjeti ispod prilagođavanje doze kod pacijenata sa
oštećenjem funkcije bubrega.
Kod pacijenata sa oštećenjem funkcije bubrega koji lijek primaju u dvije
ili tri podijeljene dnevne doze, potrebno je pratiti koncentraciju
amikacina u serumu, kad god je to moguće. Kod ovih pacijenata dozu treba
prilagoditi na taj način što se smanjuje doza lijeka (koja se
primjenjuju u preporučenim intervalima) ili se produžavaju intervali
između preporučenih doza.
Obije metode su zasnovane na klirensu kreatinina ili vrijednostima
kreatinina u serumu, s obzirom na to da su ovi parametri u korelaciji sa
poluvremenom eliminacije aminoglikozida kod pacijenata sa oslabljenom
funkcijom bubrega. Prilagođeni dozni režim je potrebno pažljivo
kontrolisati u skladu sa kliničkim i laboratorijskim parametrima i, ako
je potrebno, ponovo uskladiti dozu uključujući prilagođavanje u toku
dijalize.
Primjena preporučenih doza u produženim intervalima: Ako nije moguće
odrediti klirens kreatinina, a stanje pacijenta je stabilno, interval
doziranja u satima za preporučenu dozu (koja bi mogla biti data
pacijentima sa normalnom bubrežnom funkcijom, to jest, dva puta dnevno
7,5 mg/kg) može se izračunati množenjem koncentracije serumskog
kreatinina (mg/100 ml) sa 9; na primjer, ako je vrijednost serumskog
kreatinina 2 mg/100 ml, preporučena pojedinačna doza (7,5 mg/kg) treba
biti primijenjena svakih 18 sati.
----------------------- ----------------------- -----------------------
Koncentracija serumskog Interval između doza
kreatinina (mg/100 ml) lijeka AMIKACIN od 7,5
mg/kg/IM (sati)
1.5 13.5
2.0 18
2.5 22.5
3.0 X 9 = 27
3.5 31.5
4.0 36
4.5 40.5
5.0 45
5.5 49.5
6.0 54
----------------------- ----------------------- -----------------------
Smanjenje doze pri primjeni u preporučenim intervalima: Kada je funkcija
bubrega oslabljena i poželjno je primijeniti injekciju amikacin sulfata
u preporučenim doznim intervalima, doza lijeka se mora smanjiti. Kod
ovih pacijenata se moraju mjeriti koncentracije amikacina u serumu da bi
se obezbijedila pravilna primjena i izbjegle prekomjerne koncentracije
lijeka u serumu. Ako nije dostupno određivanje sadržaja amikacina u
serumu a pacijentovo stanje je stabilno, onda se za određivanje doze
lijeka mogu koristiti serumski kreatinin i klirens kreatinina kao
pouzdani parametri stepena oštećenja bubrežne funkcije.
Terapiju treba započeti primjenom udarne doze od 7,5 mg/kg. Ova
inicijalna doza je ista ona koja se preporučuje kod pacijenata sa
normalnom bubrežnom funkcijom, kao što je opisano iznad.
Da bi se odredila doza održavanja, koja se primjenjuje svakih 12 sati,
udarnu dozu treba smanjiti
proporcionalno smanjenju klirensa kreatinina pacijenta:
Doza održavanja na svakih 12 sati:
utvrđeni klirens kreatinina (ml/min) x izračunata udarna doza (mg)
normalni klirens kreatinina (ml/min)
Doza održavanja, primijenjena na 12 sati, grubo se može odrediti na taj
način što se normalna preporučena doza podijeli sa vrijednošću serumskog
kreatinina. Ovaj način određivanja je moguć kod pacijenata kod kojih su
poznate vrijednosti serumskog kreatinina u stanju ravnoteže.
S obzirom na to da bubrežna funkcija može značajno da varira,
koncentracija serumskog kreatinina se mora često mjeriti, a dozni režim
se mora modifikovati, ukoliko je neophodno.
Intraperitonealna primjena
Nakon eksplorativnog postupka kod utvrđenog peritonitisa ili nakon
peritonealne kontaminacije nastale zbog izlivanja crijevnog sadržaja za
vrijeme operativnog zahvata, amikacin se može upotrijebiti kao sredstvo
za irigaciju nakon prestanka dejstva anestezije u koncentracijama od
0,25% (2,5 mg/ml). Ukoliko je potrebno sprovesti instilaciju kod
odraslih, pojedinačna doza od 500 mg se rastvori u 20 ml sterilne
destilovane vode i onda se može instilirati kroz polietilenski kateter
sproveden u ranu kroz suturu. Ako je moguće, instilaciju treba odložiti
do potpunog oporavka pacijenta od anestezije i ljekova za
miorelaksaciju.
Ostali načini primjene
Amikacin se u koncentraciji od 0,25% ( 2,5 mg/ml) može koristiti i kao
rastvor za ispiranje šupljina apscesa, pleuralne šupljine, peritoneuma i
moždanih komora.
4.3. Kontraindikacije
Miastenija gravis.
Preosjetljivost na amikacin ili bilo koji sastojak lijeka.
Primjena bilo kog aminoglikozida je kontraindikovana kod pacijenata sa
istorijom preosjetljivosti ili ozbiljnih toksičnih reakcija na
aminoglikozide, jer postoji ukrštena preosjetljivost na ljekove iz iste
grupe.
4.4. Posebna upozorenja i mjere opreza pri upotrebi lijeka
Neophodan je oprez kod pacijenata sa bubrežnom insuficijencijom ili
oštećenjem sluha i poremećajem ravnoteže. Pacijenti, koji parenteralno
primaju aminoglikozide, moraju biti pod strogim kliničkim nadzorom zbog
potencijalne ototoksičnosti i nefrotoksičnosti ovih ljekova. Nije
ustanovljena bezbjednost primjene ovog lijeka duža od 14 dana. Neophodne
su mjere opreza prilikom određivanja doze, kao i odgovarajuća
hidratacija pacijenta.
Kod pacijenata sa oslabljenom funkcijom bubrega ili smanjenom
glomerularnom filtracijom, funkciju bubrega treba ispitati uobičajenim
metodama prije početka liječenja, a zatim periodično tokom liječenja.
Potrebno je smanjiti dnevne doze i/ili produžiti interval između doza u
zavisnosti od koncentracije serumskog kreatinina, da bi se izbjegla
akumulacija pretjerano visokih vrijednosti lijeka u krvi i smanjio rizik
od ototoksičnosti. Redovno praćenje koncentracije lijeka u serumu, kao i
bubrežne funkcije je naročito važno kod starijih pacijenata koji mogu
imati smanjenu bubrežnu funkciju, a koja nije otkrivena rutinskim
skrining testovima (npr. urea i serumski kreatinin).
Prije početka liječenja je potrebno uraditi audiogram i ponoviti ga u
toku liječenja, ukoliko se očekuje da terapija traje 7 dana ili duže kod
pacijenta sa oštećenjem bubrežne funkcije, ili 10 dana kod ostalih
pacijenata. Liječenje treba prekinuti ukoliko se jave tinitus ili
subjektivni gubitak sluha, ili ako kontrolni audiogrami ukažu na gubitak
sluha za visoke frekvence.
Neurotoksičnost/Ototoksičnost
Neurotoksičnost, ispoljena u vidu vestibularne i/ili bilateralne
ototoksičnosti, se može javiti kod pacijenata koji su liječeni
aminoglikozidima. Rizik od pojave ototoksičnosti, izazvane
aminoglikozidima, veći je kod pacijenata sa oštećenjem bubrežne
funkcije, kod primjene većih doza ili u toku produžene terapije 5 – 7
dana. Obično se prvo javlja gubitak sluha za tonove visoke frekvence, a
može se otkriti jedino audiometrijskim ispitivanjem. Može se javiti i
vertigo, kao posljedica vestibularnog oštećenja. Drugi znaci
neurotoksičnosti uključuju osjećaj trnjenja, mravinjanja, fascikulacije
i konvulzije. Rizik od pojave ototoksičnosti se povećava sa stepenom
izloženosti konstantno visokim maksimalnim i minimalnim terapijskim
koncentracijama lijeka u serumu. Pacijenti, kod kojih dođe do pojave
kohlearnog i vestibularnog oštećenja, ne moraju u toku liječenja imati
simptome koji bi ih upozorili na oštećenje osmog kranijalnog nerva, već
se nakon prekida liječenja može javiti totalni ili parcijalni
ireverzibilni bilateralni gubitak sluha ili izražen vertigo.
Ototoksičnost izazvana aminoglikozidima je obično ireverzibilna.
Upotreba amikacina kod pacijenata sa preosjetljivošću na aminoglikozide
ili kod pacijenata sa oslabljenom funkcijom bubrega ili osmog
kranijalnog nerva izazvanom prethodnim uzimanjem nefrotoksičnih i/ili
ototoksičnih ljekova kao što su streptomicin, dihidrostreptomicin,
gentamicin, tobramicin, kanamicin, bekanamicin, neomicin, polimiksin B,
kolistin, cefaloridin ili viomicin, može pojačati toksičnost, pa je
potreban oprez.
Kod ovih pacijenata amikacin treba primijeniti samo ukoliko, prema
procjeni ljekara, terapijska korist premašuje potencijalne rizike.
Neuromišićna toksičnost
Prijavljeni su slučajevi neuromišićne blokade i respiratorne paralize
nakon parenteralne primjene, lokalne instilacije (npr. ortopedska i
abdominalna irigacija ili lokalno liječenje empijema) kao i nakon oralne
primjene aminoglikozida. Treba uzeti u obzir mogućnost pojave
respiratorne paralize kod pacijenata koji primaju aminoglikozide na bilo
koji od opisanih načina, a naročito kod pacijenata koji istovremeno
primaju anestetike, miorelaksanse, kao što su tubokurarin,
sukcinilholin, dekametonijum (vidjeti odjeljak 4.5); ili masivne
transfuzije krvi antikoagulisane citratom. Ukoliko dođe do pojave
neuromišićne blokade, treba primijeniti soli kalcijuma (neutrališu
dejstvo aminoglikozida na razvoj respiratorne paralize), mada može biti
neophodna i mehanička ventilacija. Neuromišićna blokada i muskularna
paraliza zapažena je kod laboratorijskih životinja kojima su
primjenjivane visoke doze amikacina.
Neophodan je oprez u toku primjene aminoglikozida kod pacijenata sa
muskularnim poremećajima, kao što su miastenija gravis i parkinsonizam.
Ovi ljekovi mogu pogoršati mišićnu slabost, zbog njihovog potencijalnog
dejstva na neuromišićnu spojnicu, koje je slično kurareu.
Nefrotoksičnost
Aminoglikozidi su potencijalno nefrotoksični. Renalna toksičnost je
nezavisna od plazma Cmax. Rizik od pojave nefrotoksičnosti je veći kod
pacijenata sa oštećenjem bubrežne funkcije, kod primjene većih doza ili
u toku produžene terapije. Pacijente je potrebno dobro hidrirati, dok
funkciju bubrega treba ispitati uobičajenim metodama prije početka
liječenja, a zatim i svakodnevno tokom liječenja. Potrebno je smanjiti
dozu, ukoliko se jave znaci poremećaja funkcije bubrega kao što su
cilindri, eritrociti i leukociti u urinu, albuminurija, smanjenje
klirensa kreatinina, smanjenje specifične gustine urina, povišenje
azotnih materija u krvi i serumskog kreatinina, ili oligurija. Ukoliko
dođe do pogoršanja azotemije ili progresivnog smanjenja diureze,
liječenje treba prekinuti.
Stariji pacijenti mogu imati oslabljenu bubrežnu funkciju koja ne mora
biti otkrivena na osnovu rezultata rutinskih skrining testova (npr.
azotne materije i serumski kreatinin). U ovom slučaju je mnogo korisnije
određivanje klirensa kreatinina. Redovno praćenje bubrežne funkcije je
naročito važno kod starijih pacijenata tokom liječenja aminoglikozidima.
Funkciju bubrega i osmog kranijalnog nerva treba pažljivo pratiti,
naročito kod pacijenata sa poznatim ili suspektnim oštećenjem bubrežne
funkcije na početku liječenja. Ove mjere opreza su neophodne i kod
pacijenata koji na početku imaju normalnu bubrežnu funkciju, a kod kojih
se tokom liječenja razviju znaci poremećaja funkcije bubrega. Kad god je
moguće, treba odrediti koncentraciju amikacina u krvi, da bi se
obezbijedila adekvatna i izbjegla prekomjerna doza lijeka. Potrebna je
biohemijska analiza urina, u cilju otkrivanja smanjene specifične
gustine, povećanog izlučivanja proteina i prisustva ćelija ili cilindara
u urinu.
Povremeno treba izmjeriti koncentraciju azotnih materija u krvi i
serumskog kreatinina ili odrediti klirens kreatinina. Kad god je moguće,
treba uraditi i niz audiograma kod pacijenata dovoljno starih za ovu
vrstu analize, a naročito kod visokorizičnih pacijenata. Ukoliko dođe do
pojave ototoksičnosti (ošamućenost, vrtoglavica, zujanje u ušima,
bubnjanje u ušima i gubitak sluha) ili nefrotoksičnosti, liječenje treba
prekinuti
ili prilagoditi dozu. Treba izbjegavati istovremenu i/ili sekvencijalnu
sistemsku, oralnu ili topikalnu primjenu drugih neurotoksičnih ili
nefrotoksičnih ljekova, a posebno ljekova kao što su bacitracin,
cisplatin, amfotericin B, cefaloridin, paromomicin, viomicin, polimiksin
B, kolistin, vankomicin i drugi aminoglikozidi. Duboka starost i
dehidratacija su dodatni faktori koji mogu povećati rizik od
toksičnosti.
Inaktivacija aminoglikozida je klinički značajna samo kod pacijenata sa
ozbiljno oštećenom funkcijom bubrega. Inaktivacija može da se nastavi u
uzorcima tjelesnih tečnosti prikupljenih za ispitivanje, što dovodi do
netačnih očitavanja aminoglikozida. Sa takvim uzorcima treba pravilno
rukovati (analizirati odmah, zamrznuti ili tretirati beta-laktamazom).
Alergijske reakcije
Amikacin rastvor za injekciju/infuziju sadrži natrijum metabisulfit
(E223), sulfit koji može izazvati alergijske reakcije uključujući
simptome anafilakse i životno ugrožavajuće ili manje ozbiljne astmatične
epizode kod određenog broja osjetljivih ljudi. Ukupna prevalenca
preosjetljivosti na sulfite u opštoj populaciji je povremena i
vjerovatno niska. Preosjetljivost na sulfite se češće viđa kod osoba sa
astmom nego u opštoj populaciji.
Drugo
Aminoglikozidi se brzo i skoro u potpunosti resorbuju nakon topikalne
primjene, osim sa sluznice mokraćne bešike, u toku hirurških
intervencija. Prijavljeni su slučajevi ireverzibilne gluvoće, bubrežne
insuficijencije i smrti usljed neuromišićne blokade nakon irigacije
velikih i malih hirurških polja aminoglikozidima.
Kao i u slučaju primjene drugih antibiotika, upotreba amikacina može
dovesti do umnožavanja neosjetljivih mikroorganizama. U tom slučaju je
potrebno primijeniti odgovarajuću terapiju.
Prijavljeni su slučajevi makularnih infarktacija koji mogu da dovedu do
trajnog gubitka vida, nakon
intravitrealne primjene (primjena injekcije u oko) amikacina.
Svaka doza (2 ml) lijeka Likacin 500 mg/2 ml sadrži približno 0,65 mmol
natrijuma (14,96 mg). Uzeti u obzir kod bolesnika sa režimom ishrane
koji podrazumijeva redukovani unos natrijuma.
Primjena kod djece
Aminoglikozide treba primjenjivati sa oprezom kod nedonoščadi i
novorođenčadi, zbog nezrelosti bubrega, što rezultira produženjem
poluvremena eliminacije ovih ljekova.
Intraperitonealna primjena amikacina se ne preporučuje kod djece.
4.5. Interakcije sa drugim ljekovima i druge vrste interakcija
Treba izbjegavati istovremenu sistemsku ili topikalnu primjenu amikacina
sa drugim potencijalnim ototoksičnim ili nefrotoksičnim ljekovima
(naročito bacitracin, cisplatin, amfotericin B, ciklosporin, takrolimus,
cafaloridin, paromomicin, viomicin, polimiksin B, kolistin, vankomicin
ili drugi aminoglikozidi) zbog mogućeg aditivnog dejstva. Povećana
nefrotoksičnost je zabilježena nakon istovremene parenteralne primjene
aminoglikozida i cefalosporina. Istovremena primjena cefalosporina može
dovesti do prividno
povećanih vrijednosti serumskog kreatinina. Ukoliko konkomitantnu
primjenu nije moguće izbjeći, neophodan je pažljiv nadzor pacijenta.
Rizik od ototoksičnosti se povećava kada se amikacin upotrebljava
istovremeno sa brzodjelujućim diureticima, naročito kada se oni
primjenjuju intravenski. Diuretici mogu pojačati toksičnost
aminoglikozida, na taj način što mijenjaju koncentraciju antibiotika u
serumu i tkivima. U te diuretike spadaju furosemid i etakrinska
kiselina, koja je sama po sebi ototoksična, tako da može doći do
ireverzibilne gluvoće.
Intreperitonealna primjena amikacina se ne preporučuje kod pacijenata
koji su pod dejstvom anestetika ili miorelaksansnih ljekova (etar,
halotan, d-tubokurarin, sukcinilholin i dekametonijum) ili kod
pacijenata koji primaju masivne transfuzije krvi antikoagulisane
citratom, jer može doći do neuromišićne blokade i posljedične
respiratorne depresije. Ukoliko dođe do pojave neuromišićne blokade,
treba primijeniti soli kalcijuma.
Indometacin može povećati koncentraciju amikacina kod novorođenčadi.
Kod pacijenata sa teškim oštećenjem bubrežne funkcije, može doći do
smanjenja dejstva aminoglikozida, ukoliko se primjenjuju istovremeno sa
penicilinima.
U in vitro uslovima, miješanje aminoglikozida i beta laktamskih
antibiotika (penicilini ili cefalosporini) može dovesti do značajne
međusobne inaktivacije ovih ljekova. Takođe, i u in vivo uslovima, može
doći do smanjenja serumske aktivnosti, ukoliko se ovi ljekovi
primjenjuju istovremeno, odvojenim putevima aplikacije. Inaktivacija
aminoglikozida je klinički značajna samo kod pacijenata sa teškim
oštećenjem bubrežne funkcije. Inaktivacija se može nastaviti i u
uzorcima tjelesnih tečnosti koji se prikupljaju za analizu, što dovodi
do netačnih rezultata testa. Sa takvim uzorcima je potrebno adekvatno
rukovati (ispitati odmah, zalediti ili tretirati beta laktamazama).
Ukoliko se aminoglikozidi primjenjuju istovremeno sa bisfosfonatima,
povećan je rizik od hipokalcijemije.
Ukoliko se aminoglikozidi primjenjuju istovremeno sa preparatima
platine, postoji povećan rizik od
nefrotoksičnosti, a vjerovatno i od ototoksičnosti.
Tiamin (vitamin B1), primijenjen istovremeno sa aminoglikozidima, može
biti uništen reakcijom sa natrijummetabisulfitom, koji se nalazi u
sastavu lijeka.
4.6. Primjena u periodu trudnoće i dojenja
Fertilitet
U ispitivanjima reproduktivne toksičnosti kod miševa i pacova, nije
prijavljen uticaj na fertilitet ni fetalna toksičnost.
Trudnoća
Likacin se primjenjuje kod trudnica i novorođenčadi samo ukoliko je to
neophodno i pod ljekarskim nadzorom (vidjeti odjeljak 4.4).
Postoje ograničeni podaci o upotrebi aminoglikozida u trudnoći.
Aminoglikozidi mogu oštetiti fetus. Oni prolaze placentu, pa su
zabilježeni slučajevi totalne, ireverzibilne, bilateralne kongenitalne
gluvoće kod djece
čije su majke primale streptomicin tokom trudnoće. Premda nema
prijavljenih neželjenih efekata kod fetusa i novorođenčadi čije su majke
primale druge aminoglikozide, ipak postoji rizik od oštećenja. U
studijama reproduktivne toksičnosti na miševima i pacovima nije
zabilježen uticaj na fertilitet ili fetalna toksičnost.
Ako se amikacin koristi tokom trudnoće ili pacijentkinja ostane u drugim
stanju tokom terapije, potrebno ju je upozoriti na mogući rizik za
fetus.
Dojenje
Nije poznato da li se amikacin izlučuje u humano mlijeko. Potrebno je
donijeti odluku o prekidu dojenja ili terapije.
4.7. Uticaj na psihofizičke sposobnosti prilikom upravljanja motornim
vozilima i rukovanja mašinama
Nema studija o uticaju na psihofizičke sposobnosti prilikom upravljanja
motornim vozilom i rukovanja mašinama. S obzirom na pojavu određenih
neželjenih dejstava (vidjeti odjeljak 4.8), lijek može umanjiti
sposobnost upravljanja motornim vozilom i rukovanja mašinama.
4.8. Neželjena dejstva
Lista neželjenih dejstava je prikazana na osnovu MedDRA klasifikacije,
prema sistemima organa i na osnovu učestalosti ispoljavanja: veoma česta
(≥1/10); česta (≥1/100, <1/10); povremena (≥1/1.000, <1/100); rijetka
(≥1/10.000, <1/1.000); veoma rijetka (<1/10.000), nije poznata (ne može
se procijeniti na osnovu raspoloživih podataka).
+:---------------------+:----------------------+-----------------------+
| Sistem organa | Učestalost | MedDRA termin |
+----------------------+-----------------------+-----------------------+
| Infekcije i | Povremena | Superinfekcija ili |
| infestacije | | kolonizacija sa |
| | | rezistentnim |
| | | bakterijama ili |
| | | |
| | | gljivicama¹ |
+----------------------+-----------------------+-----------------------+
| Poremećaji na nivou | Rijetka | Anemija, eozinofilija |
| krvi i limfnog | | |
| sistema | | |
+----------------------+-----------------------+-----------------------+
| Imunološki | Nije poznata | Anafilaktički odgovor |
| poremećaji | | |
| | | (anafilaktička |
| | | reakcija, |
| | | |
| | | anafilaktički šok, |
| | | anafilaktoidna |
| | | |
| | | reakcija), |
| | | preosjetljivost |
+----------------------+-----------------------+-----------------------+
| Poremećaji | Rijetka | Hipomagnezijemija |
| metabolizma i | | |
| ishrane | | |
+----------------------+-----------------------+-----------------------+
| Poremećaji nervnog | Nije poznata | Paraliza¹ |
| sistema | | |
| +-----------------------+-----------------------+
| | Rijetka | Tremor¹, |
| | | parastezije¹, |
| | | glavobolja, |
| | | poremećaji ravnoteže¹ |
+----------------------+-----------------------+-----------------------+
| Poremećaji na nivou | Rijetka | Sljepilo², infarkt |
| oka | | retine² |
+----------------------+-----------------------+-----------------------+
| Poremećaji na nivou | Rijetka | Tinitus¹, |
| uha i centra za | | hipoakuzija¹ |
| ravnotežu | | |
| +-----------------------+-----------------------+
| | Nije poznata | Gluvoća, |
| | | neurosenzoralna |
| | | |
| | | gluvoća¹ |
+----------------------+-----------------------+-----------------------+
| Vaskularni | Rijetka | Hipotenzija |
| poremećaji | | |
+----------------------+-----------------------+-----------------------+
| Respiratorni, | Nije poznata | Apneja, bronhospazam |
| torakalni i | | |
| | | |
| medijastinalni | | |
| poremećaji | | |
+----------------------+-----------------------+-----------------------+
| Gastrointestinalni | Povremena | Mučnina, povraćanje |
| poremećaji | | |
+----------------------+-----------------------+-----------------------+
| Poremećaji na nivou | Povremena | Osip |
| kože i | | |
| | | |
| potkožnog tkiva | | |
| +-----------------------+-----------------------+
| | Rijetka | Pruritus, urtikarija |
+----------------------+-----------------------+-----------------------+
| Poremećaji | Rijetka | Artralgija, mišićni |
| mišićno-skeletnog, | | grčevi¹ |
| | | |
| vezivnog i koštanog | | |
| tkiva | | |
+----------------------+-----------------------+-----------------------+
| Poremećaji na nivou | Nije poznata | Akutna bubrežna |
| bubrega i | | insuficijencija, |
| | | |
| urinarnog sistema | | toksična nefropatija, |
| | | prisustvo |
| | | |
| | | ćelija u urinu¹ |
| +-----------------------+-----------------------+
| | Rijetka | Oligurija¹, povišena |
| | | koncentracija |
| | | kreatinina u krvi¹, |
| | | albuminurija¹, |
| | | azotemija¹, prisustvo |
| | | eritrocita¹ i |
| | | leukocita¹ u urinu |
+----------------------+-----------------------+-----------------------+
| Opšti poremećaji i | Rijetka | Pireksija |
| reakcije na | | |
| | | |
| mjestu primjene | | |
+----------------------+-----------------------+-----------------------+
¹vidjeti poglavlje Posebna upozorenja i mjere opreza pri upotrebi lijeka
²Likacin nije namijenjen za intravitrealnu primjenu. Sljepilo i infarkt
retine su prijavljeni nakon intravitrealne primjene (injekcija u oko)
amikacina.
Svi aminoglikozidi potencijalno mogu da dovedu do ototoksičnosti,
nefrotoksičnosti i neuromišićne blokade.
Toksičnost aminoglikozida se češće ispoljava kod pacijenata sa oštećenom
funkcijom bubrega, zatim kod onih koji istovremeno primaju ototoksične
ili nefrotoksične ljekove ili kod pacijenata koji primaju aminoglikozide
u dužem vremenskom periodu i/ili primaju više doze od preporučenih
(vidjeti Posebna upozorenja i mjere opreza pri upotrebi lijeka).
Promjene funkcije bubrega su reverzibilne i povlače se nakon prekida
terapije.
Toksično dejstvo lijeka na osmi kranijalni nerv dovodi do gubitka sluha
i/ili poremećaja ravnoteže. Amikacin prvenstveno ima toksično dejstvo na
auditivnu funkciju. Kohlearno oštećenje dovodi do gluvoće
pri visokim frekvencama, koja se obično javlja prije kliničkog
ispoljavanja gluvoće kada se može dijagnostikovati audiometrijom
(vidjeti 4.4 Posebna upozorenja i mjere opreza pri upotrebi lijeka).
Prijavljivanje sumnji na neželjena dejstva
Prijavljivanje neželjenih dejstava nakon dobijanja dozvole je od velikog
značaja jer obezbjeđuje kontinuirano praćenje odnosa korist/rizik
primjene lijeka. Zdravstveni radnici treba da prijave svaku sumnju na
neželjeno dejstvo ovog lijeka Agenciji za ljekove i medicinska sredstva
Crne Gore (CALIMS):
Agencija za ljekove i medicinska sredstva Crne Gore
Odjeljenje za farmakovigilancu
Bulevar Ivana Crnojevića 64a, 81000 Podgorica
tel: +382 (0) 20 310 280
fax: +382 (0) 20 310 581
www.calims.me
nezeljenadejstva@calims.me
putem IS zdravstvene zaštite
4.9. Predoziranje i mjere koje je potrebno preduzeti
U slučaju predoziranja postoji rizik od nefrotoksičnosti, ototoksičnosti
i neurotoksičnosti (neuromišićna blokada). Neuromišićna blokada sa
zastojem disanja zahtijeva odgovarajuće liječenje, uključujući primjenu
jona kalcijuma (npr. glukonat ili laktobionat u 10-20% rastvoru)
(vidjeti odjeljak 4.4). U slučaju predoziranja ili toksične reakcije,
peritonealna dijaliza ili hemodijaliza mogu pomoći u uklanjanju
amikacina iz krvi.
Koncentracije amikacina se takođe smanjuju u toku kontinuirane
arteriovenske hemofiltracije. Kod
novorođenčadi se može razmotriti i eksangvinotransfuzija.
5. FARMAKOLOŠKI PODACI
5.1. Farmakodinamski podaci
Farmakoterapijska grupa: ANTIBAKTERIJSKI LJEKOVI ZA SISTEMSKU PRIMJENU
ATC kod : J01GB06
Likacin je aminoglikozidni antibiotik koji djeluje na širok spektar
Gram-negativnih bakterija, uključujući: Pseudomonas spp., Escherichia
coli, indol-pozitivan i indol-negativan Proteus spp.,
Klebsiella-Enterobacter- Serattia spp., Salmonella, Shigella,
Minea-Herellae, Citrobacter Freundi i Providencia spp.
Mnogi sojevi Gram-negativnih bakterija koji su rezistentni na gentamicin
i tobramicin pokazuju osjetljivost na Likacin in vitro.
Od Gram-pozitivnih uzročnika koji su senzitivni na Likacin na prvom
mjestu je Staphylococcus aureus, uključujući i sojeve koji su
rezistentni na metcilin. Likacin pokazuje izvjesnu aktivnost i na druge
Gram-pozitivne mikroorganizme, uključujući i neke sojeve Streptococcus
pyogenes, Enterococci i Diplococcus pneumoniae.
5.2. Farmakokinetički podaci
Likacin se veoma brzo resorbuje poslije intramuskularne injekcije. Pik
plazma koncentracije koji postiže za sat vremena iznosi 11 mg/l za dozu
od 250 mg i 23 mg/l za dozu od 500 mg. Nivo koncentracije koji iznosi
0,3 mg/l (250 mg) i 2,1 mg/l (500 mg) se održava narednih deset sati.
Dvadeset pet posto ili manje
je vezano za plazma proteine i serumska baktericidna koncentracija
lijeka za osjetljive mikroorganizme se održava 10-12 sati.
Likacin lako prolazi u ekstraćelijske tečnosti.
Likacin se izlučuje nepromijenjen urinom, primarno glomerularnom
filtracijom. Poluvrijeme eliminacije Likacina kod pacijenata sa
normalnom bubrežnom funkcijom je 2 do 3 sata. Nakon intramuskularne
injekcije od 250 mg, oko 65% se izlučuje urinom u prvih 6 sati, a 91% u
toku 24 sata. Srednja urinarna koncentracija u prvih 6 sati iznosi 563
mg/l, a 163mg/l u narednih 6 do 12 sati. Nakon 500 mg intramuskularne
doze srednja koncentracija u urinu u prvih 6 sati iznosi 832 mg/l.
Kod pojedinačnih doza od 500 mg koje se daju u vidu spore intravenske
infuzije tokom 30 minuta pik plazma koncentracije se dostiže na kraju
infuzije i iznosi 38 mg/l. Ponovljene infuzije ne dovode do akumulacije
lijeka.
Likacin je nađen u cerebrospinalnoj, pleuralnoj i amniotičkoj tečnosti i
u peritonealnoj šupljini tokom parenteralne primjene.
Podaci iz studija o primjeni višestrukih dnevnih doza pokazuju da su
koncentracije u spinalnoj tečnosti kod normalne djece približno 10 do
20% od serumskih koncentracija i mogu da dostignu 50% kod meningitisa.
Intramuskularna i intravenska primjena
Kod novorođenčadi i naročito kod nedonoščadi je smanjena renalna
eliminacija amikacina. U pojedinačnoj studiji kod novorođenčadi (1 - 6
dana postnatalnog uzrasta) grupisanih po tjelesnoj masi (<2000,
2000-3000 i >3000 g) amikacin je primijenjen intramuskularno i/ili
intravenski pri dozi od 7,5 mg/kg. Klirens kod novorođenčadi sa više od
3000 g je bio 0,84 mL/min/kg i terminalno poluvrijeme je oko 7 sati. Kod
ove grupe inicijalni volumen distribucije i volumen distribucije u
mirnom stanju je bio 0,3 ml/kg i 0,5 mg/kg, respektivno. Kod grupa sa
nižom tjelesnom masom pri rođenju klirens po kilogramu je bio niži i
poluvrijeme eliminacije duže. Ponovljene doze na svakihi 12 sati kod
pomenutih grupa nisu pokazale akumulaciju nakon 5 dana.
5.3. Pretklinički podaci o bezbjednosti
Nema novih relevantnih informacija.
6. FARMACEUTSKI PODACI
6.1. Lista pomoćnih supstanci
LIKACIN 500 mg/2 ml, rastvor za injekciju/ infuziju sadrži:
natrijum bisulfit
natrijum citrat
sumporna kiselina
voda za injekcije.
6.2. Inkompatibilnosti
Nije primjenjivo.
6.3. Rok upotrebe
3 godine.
Lijek se ne smije koristiti poslije isteka roka označenog na pakovanju.
Neupotrijebljeni rastvor za injekciju nije za naknadnu upotrebu.
6.4. Posebne mjere upozorenja pri čuvanju lijeka
Čuvati na temperaturi do 25°C.
Čuvati u originalnom pakovanju, zaštićeno od svjetlosti.
Čuvati van domašaja djece.
Čuvanje lijeka nakon razblaživanja
Sa mikrobiološke tačke gledišta, proizvod se mora odmah upotrijebiti.
Ukoliko se odmah ne upotrijebi, vrijeme čuvanja u toku upotrebe, kao i
uslovi prije upotrebe su odgovornost korisnika i normalno ne bi trebalo
da je duže od 24 sata na temperaturi od 2-8°C.
Nakon razblaženja injekcionog rastvora u najčešće upotrebljavanim
infuzionim rastvorima (0,9% natrijum-hlorid, Ringerov rastvor, 5,0%
glukoze, 5,0% glukoze+0,45% natrijum-hlorid 5,0% glukoze+0,20%
natrijum-hlorid), rastvor se može koristiti 24h.
6.5. Vrsta i sadržaj pakovanja
Bočica od bezbojnog stakla tipa I sa zatvaračem od halobutil gume sa
kapicom od aluminijuma/polipropilena, pakovana u složivoj kartonskoj
kutiji.
Veličina pakovanja:
1 bočica od 2ml sadrži 500mg amikacina.
Jedna kutija sadrži 50 bočica.
6.6. Posebne mjere opreza pri odlaganju materijala koji treba odbaciti
nakon primjene lijeka
Neiskorišćeni lijek se uništava u skladu sa važećim propisima.
6.7. Režim izdavanja lijeka
Lijek se može upotrebljavati u zdravstvenoj ustanovi.
7. NOSILAC DOZVOLE
Farmont MP d.o.o.
Kosić, Stari put bb
Danilovgrad, Crna Gora
8. BROJ PRVE DOZVOLE /OBNOVE DOZVOLE
Likacin®, rastvor za injekciju/infuziju, 500 mg/2ml, bočica, 50x2 ml:
2030/15/315 - 2239
9. DATUM PRVE DOZVOLE / DATUM OBNOVE DOZVOLE
Likacin®, rastvor za injekciju/infuziju, 500 mg/2ml, bočica, 50x2 ml:
15.07.2015. godine
10. DATUM POSLEDNJE REVIZIJE TEKSTA SAŽETKA OSNOVNIH KARAKTERISTIKA
LIJEKA
Jul, 2015. godine